Trening fizyczny u chorych w podeszłym wieku z przewlekłą niewydolnością serca

Przewlekla niewydolnośc serca (CHF, congestive heart failure ) jest coraz wiekszym problemem wspolczesnej kardiologii, zarowno ze wzgledu na coraz wiekszą populacje chorych, jak i niekorzystne rokowanie mimo coraz nowocześniejszych metod terapii. Jedną z form leczenia CHF jest trening fizyczny, od kilku lat traktowany jako uznana metoda dopelniająca leczenie farmakologiczne i interwencyjne. Mimo opracowania przez towarzystwa kardiologiczne standardow i zalecen dotyczących zasad stosowania tej formy terapii, trening fizyczny wciąz jest niedoceniany i zbyt rzadko stosowany w praktyce klinicznej. Coraz wieksza grupa pacjentow z CHF to chorzy w podeszlym wieku, ktorzy wlaśnie ze wzgledu na zaawansowany wiek czesto nie są kwalifikowani do zajec rehabilitacyjnych. Co wiecej, ta grupa wiekowa jest bardzo slabo reprezentowana w badaniach randomizowanych poświeconych rehabilitacji ruchowej. Tymczasem, ze wzgledu na liczne schorzenia wspolistniejące, duzą czestośc niewydolności rozkurczowej czy migotania przedsionkow, populacja ta rozni sie istotnie od populacji chorych w mlodszym wieku. Wedlug aktualnych standardow pacjenci w podeszlym wieku nie powinni byc dyskwalifikowani z udzialu w programach treningowych; nie ma takze odrebnych zalecen dotyczących form treningu dla tej populacji. Nalezy jednak pamietac o pewnych — wynikających z doświadczenia klinicznego — wskazowkach, jak prowadzic zajecia treningowe w najstarszych grupach wiekowych. Dzieki odpowiednio dobranemu programowi pacjenci w podeszlym wieku mogą odnieśc korzyśc z treningu fizycznego w postaci zwiekszenia wydolności wysilkowej, redukcji nasilenia objawow choroby, poprawy jakości zycia oraz zmniejszenia czestości hospitalizacji. Niezbedne jest jednak zaprojektowanie i przeprowadzenie badan z udzialem duzych grup pacjentow w podeszlym wieku w celu lepszej oceny efektow dzialania i poprawy bezpieczenstwa treningu fizycznego. Medycyna Wieku Podeszlego 2011, 1 (2),77–81